De prachtige stad Lucca is altijd ommuurd geweest, in ieder geval vanaf 180 v.Chr. De huidige vestingmuren rondom de stad werden gebouwd tussen 1504 en 1645, vooral tegen aanvallen destijds vanuit Florence en Pisa. Het is een van de vroegste voorbeelden van moderne vestingwerken in Europa. Hij is een keer van bijzonder groot nut geweest, namelijk op 18 november 1812, toen de stad werd bedreigd door het wassende water van de buiten de oevers getreden rivier de Serchio. Elisa (jongste zus van Napoleon en groothertogin van Toscane) kon de stad niet meer in omdat alle poorten hermetisch waren afgesloten voor het water en moest over de muur worden gehesen. De muur is iets meer dan vier kilometer lang, aan de basis tot dertig meter breed en tot twaalf meter hoog. En verkeert nog steeds in een goede staat. Er is een park op aangelegd en er loopt een fiets- en wandelpad over, heerlijk om over te wandelen, een giro della mura (=een rondje over de muren) is zeer aan te bevelen. De huidige muur heeft zes toegangspoorten (in volgorde van aanbouw): Op deze video kunt u een indruk krijgen van Lucca. Hieronder een aantal high lights in Lucca: Piazza dell’Anfiteatro (op de plaats van het vroegere Romeinse amfitheater). Het theater uit de 2e eeuw is in de loop van de eeuwen volgebouwd (waaronder ook het middenplein) met gebouwtjes, paardenstallen, opslagplaatsen en een gevangenis. In de 19e eeuw maakte architect Lorenzo Nottolini een ellipsvorming ontwerp waarbij de fundamenten van het amfitheater zijn gebruikt voor woningen en winkels. Het middengedeelte maakte hij vrij, waardoor er een plein ontstond. Via een viertal bogen komt men op dit plein. De laagste poort is de enige op de plaats van een originele toegangspoort. Piazza Napoleone, ook wel Piazza Grande, is een centraal plein van Lucca waar ’s zomers het Lucca Summer Festival wordt gehouden. Ooit stond op deze plaats een groot fort – het Fortezza Augusta – dat gebouwd was in 1322 door de beroemde en gevreesde Lucchees Castruccio Castracani (1281-1328). Het fort werd onder andere gebouwd van de stenen van de torens van de families die hem destijds hadden verstoten uit de stad Lucca. Het fort besloeg een vijfde van het oppervlak van de stad, was gebouwd aan de stadsmuur, bevatte negenentwintig torens en vier poorten binnen de muren. Na de dood van Castracani werd het fort deels gesloopt. In de loop der tijd werden steeds delen van het oude fort afgebroken. In 1806 werd op de plaats van het fort het huidige ruime plein in Franse stijl gebouwd (vergelijk het bijvoorbeeld met het Place de l’Horloge in Avignon). Aan het plein werd het paleis voor de Groot-Hertog gebouwd (Palazzo Ducale) op de plaats van de zetel van het oude fort. In de oorspronkelijke plannen voor het plein, waarvoor verschillende huizen, winkels en zelfs de kerk San Pietro Maggiore moest worden gesloopt, was opgenomen dat er een reusachtig beeld van Napoleon zou komen. Het is er nooit gekomen. Wel een beeld van Maria Luisa van Bourbon. Tot 1998 werd het plein gebruikt als parkeerplaats. Voor informatie over Lucca klik hier.

Wij kiezen voor Lavazza omdat we het een koffie vinden met een uitgebalanceerde smaak! Een heerlijke espresso met een crèmelaagje. Lavazza selecteert ieder jaar de beste koffiebonen van plantages over de hele wereld. De harmonie van de verschillende koffiemelanges ontstaan doordat er verschillende soorten koffie worden gemengd, met verschillende kwaliteiten zoals: Arabica of Robusta. Het kopje koffie Ook het kopje waar de koffie in wordt geserveerd is gekozen met een reden. De echte Italiaanse espresso moet worden geserveerd in een kopje van goede kwaliteit, dat voorverwarmd is op 35-40°C. Het kopje moet de vorm van een afgeknotte kegel hebben met een inhoud van maximaal 70 ml. Niets wordt aan het toeval overgelaten: van de selectie van de koffiesoorten van de melange tot het roosteren en malen van de koffiebonen en het zetten met onze FAEMA espressomachine kunnen wij u een heerlijke koffie serveren.  

Wie het nu exact heeft uitgevonden is nog altijd de vraag, maar dit is wat we wel weten: Italiaans ijs gaat zelfs terug naar het tijdperk van de Romeinen, zij maakten van sneeuw uit de bergen, gemengd met rozenwater en honing, dat samen aten zij al als een soort sorbet. In 1292 kwam Marco Polo met een recept van zijn verre reizen dat hij mee terug nam naar Italië. Dit was het eerste ijsrecept wat gemaakt werd met behulp van kunstmatige bevriezing. Deze techniek had hij afgekeken bij de Chinezen die hiervoor een mengsel van water en salpeter gebruikten. (aan de verhalen van Marco Polo wordt nu getwijfeld, de techniek van toen is een feit) In de loop van de eeuwen is het Italiaans ijs verspreid over de rest van Europa, mede dankzij de Siciliaan Francesco Procopio de Coltelli, die geldt als een van de meest invloedrijke personen in de geschiedenis van het Italiaans ijs. In 1686 opende hij, met succes, in Parijs een café genaamd “Cafe Procope”. Het beroep van ijsmaker werd in Italië van vader op zoon overgegeven. In de 20e eeuw emigreerden veel Italianen uit de Alpendalen, waar te weinig landbouwgrond was om de grote gezinnen te voeden, naar andere delen van Europa. Elk dal specialiseerde zich in een ambacht waaronder veel in Italiaans ijs.  

In 1958 reist Andrea Matteucci vanuit Lucca, Toscana naar Nederland. In die tijd duurde de reis 3 dagen met de trein. Op 18 jarige leeftijd gaat hij bij zijn oom werken in IJssalon ‘Latinia’ op de heuvel in Tilburg. Daar leerde hij het vak tot in de puntjes, hij vond zijn passie in het ijs. Na een aantal jaren koopt hij zijn eerste ijscowagen. De start is gemaakt, hij verkoopt zijn ijs in Tilburg en later ook in Uden. Met trots bereiden wij deze authentieke familierecepten elke dag en zijn deze nog steeds te proeven bij ons in de ijssalon in Veghel.